Υπάρχουν κάποιοι άγιοι που φορούν «μπλού τζίν»…

Υπάρχουν κάποιοι άγιοι που φορούν «μπλού τζίν»…

Ας αφήσουμε τον Θεό να μας εκπλήξει, ας του επιτρέψουμε να ακυρώσει και τρελάνει την λογική μας. Το έχω γράψει πολλές φορές κι άλλες τόσες έχω αναφέρει σε ομιλίες, ότι στις μέρες μας, οι σύγχρονοι Χριστιανοί έχουν περιορίσει την αγιότητα πάρα πολύ. Έχουν στενεύσει ότι πιο πλατύ και ευρύχωρο, ανοιχτό και φιλάνθρωπο υπάρχει, την αγκαλιά της παρουσίας του Θεού. Όταν πιστεύεις ότι οι άγιοι είναι μονάχα ασκητές, μοναχοί και μάλιστα με οργιές από γένια και μαλλιά, αφήνοντας εκτός αγιότητας τόσες ψυχές που ζούν και αναπνέουν την χάρι του Θεού, τότε έχεις καταστρέψει ότι πιο σημαντικό έχει αυτή η ζωή την έκπληξη και ανατροπή
Όχι άγιοι δεν είναι μόνο μοναχοί και ιερείς με μακριά γένια, τριμμένα ράσα και απόμακρες συμπεριφορές. Είναι και κάτι άγιοι σταυρωμένοι αλλά χαρούμενοι με φιλάνθρωπες καρδιές που ζουν στην ενορία μας, στο χωριό και πόλη μας, εκεί στο διπλανό δωμάτιο της πολυκατοικίας μας, του νοσοκομείου, της φυλακής ή του ψυχιατρείου.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία και συγχρόνως ακύρωση της ομορφιά της ζωής, να περιορίζεις με την θρησκευτική στενομυαλιά σου, την ποικιλία της παρουσίας του Θεού και μάλιστα των παράδοξων δρόμων του. Ο παράδεισος είναι μια απίστευτα όμορφη έκπληξη και εσύ τον θέλεις ως ένα χασμουρητό που σε πεθαίνει. Η παρουσία του Θεού είναι το απροσδόκητο και εσύ την θέλεις ως αναμενόμενο. Δεν θα σου κάνει όμως το χατίρι, ο Θεός θα παραμείνει σε πείσμα της λογικής μας, απρόβλεπτος.
Γιατί ο Θεός όσο κι αν το θελήσουμε δεν φυλακίζεται στις ιδέες μας, δεν μικρύνει στις αντιλήψεις μας, δεν χάνεται στην στενοκαρδία μας. Πάντα μα πάντα θα μας ξεφεύγει. Εκεί που θα λέμε τον βρήκαμε θα χάνεται και εκεί που θα λέμε τον γνώρισα θα γίνεται αγνώριστος. Όταν θα λες είναι «δικός» μου, θα γίνεται ξένος και όταν λες το κέρδισα θα γίνεται απών.
Και όλα αυτά τα λέω, γιατί αυτές τις μέρες γνώρισα έναν κληρικό που, δεν έχει μακριά γένια και μαλλιά. Δεν είναι λυγερόκορμος και «ασκητικός». Όμως πιστέψτε με τέτοια φιλάνθρωπη καρδιά και ελεήμονα, τέτοια ταπείνωση και αγάπη, ισορροπία και αρμονία είχα χρόνια να συναντήσω.
Για ακόμη μια φορά ο Θεός με είχε εκπλήξει. Η Χάρις με είχε βεβαιώσει ότι πνέει και κατοικεί όπου θέλει και λογαριασμό δεν μας δίνει. Είχα και πάλι καταλάβει ότι η πνευματική ζωή, η εν χριστώ εμπειρία δεν βιώνεται από εκείνους που την χρησιμοποιούν για να κτίσουν το μύθο και το προφίλ τους, αλλά από από αυτούς, που απογύμνωσαν και τσαλάκωσαν έως θανάτου τον εαυτό τους, και επέτρεψαν στο Θεό να τους νικήσει. Γιατί το μυστικό της πνευματικής ζωής θα παραμένει πάντα ένα, να επιτρέψουμε στο Θεό να μας αλώσει με την αγάπη του.
Ας ανοίξουμε τα μάτια μας, ας πλατύνουμε την ψυχή μας, ώστε να δούμε ότι δίπλα μας, υπάρχουν άγιοι άνθρωποι, καθημερινοί απλοί με απλές καθημερινές πράξεις. Που ζουν αθόρυβα και σκορπίζουν το θαύμα της ανθρωπιάς, της χαρά και της φιλανθρωπίας του Θεού.

Οι άγιοι του μέλλοντος δεν θα ζουν μονάχα σε μοναστήρια, ούτε θα είναι σώνει και καλά ρασοφόροι, θα είναι κάτι απλές ψυχές, ανυποψίαστες, αθώες και φιλάνθρωπες, που στα διπλανά της πόλης διαμερίσματα, θα βιώνουν την κόλαση του δίχως να χάνουν την ελπίδα του παραδείσου. Και θα αυτοί που θα γεύονται τον παράδεισο και την Χάρι του Θεού γιατί ποτέ δεν πίστευσαν ότι την αξίζουν. Και να το θυμάστε θα φοράν μπλού τζιν….

π.Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

 

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

 

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΩΝ

ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

⬇️ Κατεβάστε το PDF

ΣΗΜΕΙΑ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ-ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΣΤΟ YOUTUBE ΤΟΥ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΑΛΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΒΕΡΟΙΑ.

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ

ΕΝΑ Ρ ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΓΡΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ

ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ: Ο ΑΓΙΟΣ ΤΩΝ ΛΕΠΡΩΝ ΕΥΜΕΝΙΟΣ ΣΑΡΙΔΑΚΗΣ 

Συναξάρι Οσίου Ευμενίου (Σαριδάκη) — Σύντομη περίληψη 

 Καταγωγή & παιδικά χρόνια: 

Γεννήθηκε στην Εθιά Ηρακλείου (1/1/1931) σε πολύτεκνη, φτωχή και ευσεβή οικογένεια. Από μικρός διακρίθηκε για την αγάπη του στην Εκκλησία και την εγκράτεια, με εμπειρίες Χάριτος που σημάδεψαν τη ζωή του. 

 Κλήση & μοναχισμός: 

Σε ηλικία 17 ετών προσήλθε στη Μονή Αγίου Νικήτα Κρήτης. Μετά τριετή δοκιμή εκάρη μοναχός με το όνομα Σωφρόνιος, ζώντας με ταπείνωση, υπακοή, νυχτερινή προσευχή και πολλούς κόπους. 

 Στρατιωτική θητεία & ασθένεια: 

Κατά τη θητεία του (1954) νόσησε σοβαρά και διαγνώστηκε με λέπρα. Θεραπεύτηκε στον Αντιλεπρικό Σταθμό «Αγ. Βαρβάρα» και παρέμεινε εκεί εθελοντικά για να υπηρετεί τους πάσχοντες. 

 Διακονία στο Λοιμωδών & πνευματική καθοδήγηση: 

Έζησε σε κελί δίπλα στον ναό Αγίων Αναργύρων, φρόντιζε ασθενείς, στόλιζε θαλάμους με εικόνες/βιβλία, έφτιαχνε λιβάνι, ταξίδευε στο Άγιον Όρος. Υπήρξε μαθητής και διάκονος του οσίου Νικηφόρου του Λεπρού. 

 Ιερωσύνη: 

Το 1975 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και μετονομάστηκε Ευμένιος. Διακρίθηκε ως λειτουργός και πνευματικός, τελώντας ακολουθίες, ευχέλαια, αγιασμούς και εξορκισμούς με πολλή αγάπη. 

 Τελευταία χρόνια & κοίμηση: 

Παρά σοβαρά προβλήματα υγείας (σάκχαρο, νεφρική ανεπάρκεια κ.ά.) συνέχισε τη διακονία. Εκοιμήθη στις 23 Μαΐου 1999 (Κυριακή των Αγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων) και ετάφη στην πατρίδα του, την Εθιά. 

 Παρακαταθήκη: 

Ζωντανό παράδειγμα ταπεινής αγάπης, υπομονής στον πόνο και θυσιαστικής διακονίας. Μετά την κοίμησή του, πολλοί μαρτυρούν θαυμαστές επεμβάσεις με τις πρεσβείες του.

 Οι άγιες εικόνες έκφραση της πίστης

• Μπορεί μια εικόνα να μιλήσει χωρίς να έχει φωνή;
• Μπορεί να σε κάνει να σταθείς σιωπηλός, να προσευχηθείς, να συγκινηθείς…
• Μπορεί μια πινελιά να αποκαλύψει πίστη, αγιότητα και Θεό;

Από τα βάθη των βυζαντινών ναών μέχρι τις γωνιές του σπιτιού μας, οι άγιες εικόνες δεν είναι απλώς τέχνη. Είναι παράθυρα στον ουρανό, μέσα από τα οποία οι πιστοί αναζητούν το Θείο. Δεν είναι απλά ζωγραφιές. Είναι παρουσίες. Μαρτυρίες μιας πίστης που δε γράφεται μόνο με λέξεις αλλά χαράζεται με χρώματα, φως και σιωπή.

Σε αυτή την ενότητα, θα ανακαλύψουμε:

• γιατί οι Ορθόδοξοι δεν λατρεύουμε τις εικόνες αλλά τις τιμούμε,

• πώς η εικόνα μπορεί να «μιλήσει» για τη ζωή του Χριστού, της Παναγίας, των Αγίων,

• και τι σημαίνει να εκφράζεις την πίστη σου όχι μόνο με λόγια αλλά με τέχνη.

Ετοιμάσου να δεις πίσω από το χρώμα και το ξύλο. Γιατί κάθε εικόνα είναι μια ζωντανή ομολογία πίστης.

⬇️ Download PDF

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

Η ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ ΣΕ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ

Ε. ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΑΠΟΛΥΣΗ

Η κορύφωση της Θείας Λειτουργίας: Ενωμένοι με τον Χριστό

Η Θεία Λειτουργία δεν είναι απλώς μια όμορφη τελετή. Είναι ένα μυστήριο της Εκκλησίας που οδηγεί στην ένωση με τον Χριστό. Και κορυφώνεται στη Θεία Κοινωνία: τη στιγμή που ο πιστός μεταλαμβάνει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, παίρνοντας μέσα του την ίδια τη Ζωή.

Όμως πριν από αυτή τη συγκλονιστική ένωση, χρειάζεται ετοιμασία – εσωτερική καθαρότητα, προσευχή, συγχώρεση, συμμετοχή στο κοινό σώμα της Εκκλησίας. Δεν πλησιάζουμε με αδιαφορία, αλλά με επίγνωση και ευγνωμοσύνη.

Η Απόλυση δεν είναι το τέλος, αλλά η αποστολή μας στον κόσμο. Έχοντας γίνει κοινωνοί του Χριστού, καλούμαστε να μεταφέρουμε την ειρήνη, τη χαρά και την αγάπη Του σε κάθε άνθρωπο γύρω μας.

Ας ανακαλύψουμε μέσα από αυτή την ενότητα το βαθύ νόημα της Θείας Κοινωνίας και το πώς κάθε Κυριακή μάς μεταμορφώνει – αν το θελήσουμε – σε ζωντανά μέλη του Σώματος του Χριστού.

 

 Η παρουσίαση του μαθήματος

Άνοιγμα παρουσίασης σε νέα καρτέλα

ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η Θεία Κοινωνία είναι το κορυφαίο Μυστήριο της Εκκλησίας, μέσα στο οποίο ο άνθρωπος συναντά τον Χριστό με τρόπο βαθύ, μυστηριακό και ζωοποιό.
Στο ιερό Δισκοπότηρο βρίσκεται ο Ίδιος ο Χριστός, που προσφέρεται για τη σωτηρία του κόσμου.

Με τη Θεία Κοινωνία, ο πιστός γίνεται μέτοχος της Θείας Ζωής:
η καρδιά γεμίζει ειρήνη, συγχώρηση και δύναμη για να συνεχίσει τον αγώνα της αγάπης.
Η Εκκλησία μάς καλεί να προσέρχόμαστε «μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης»,
δηλαδή με σεβασμό, εμπιστοσύνη και αγάπη προς όλους.

Κάθε φορά που κοινωνούμε, ξαναζούμε τον Μυστικό Δείπνο.
Ο Χριστός έρχεται και κατοικεί μέσα μας,
και εμείς καλούμαστε να Τον μεταφέρουμε στον κόσμο μέσα από την αγάπη και την ειρήνη μας. 

▶️ Δες το στο YouTube

 Δ. ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΣΟΔΟΣ, ΑΣΠΑΣΜΟΣ, ΑΓΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ

Στην καρδιά της Θείας Λειτουργίας

Φτάσαμε στο πιο ιερό  μέρος της Θείας Λειτουργίας: τη Μεγάλη Είσοδο, τον Ασπασμό και την Αγία Αναφορά. Εδώ  συμμετέχουμε στο Μυστήριο της σωτηρίας.

Κατά τη Μεγάλη Είσοδο, ο ιερέας μεταφέρει τα Τίμια Δώρα και προπορεύεται η προσευχή όλης της Εκκλησίας για τον κόσμο. Είναι η προσφορά μας στον Θεό και η καρδιά μας. Ο Ασπασμός δεν είναι τυπική χειρονομία, αλλά κάλεσμα σε συμφιλίωση, σε ενότητα, σε κοινό τραπέζι. Και όταν αρχίσει η Αγία Αναφορά, η πιο ιερή στιγμή ξεκινά: ευχαριστούμε τον Θεό, Τον δοξολογούμε και με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, τα δώρα μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού.

Η ενότητα αυτή μας αποκαλύπτει  ότι η Θεία Λειτουργία είναι μια ζωή γεμάτη αγάπη, προσφορά και κοινωνία με τον Θεό και τους ανθρώπους.

 

⬇️ Download PDF

Η παρουσίαση της ενότητας

⬇️ Κατέβασμα PDF

Το κουιζ της ενότητας

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ

Την παραμονή του Πάθους Του, ο Ιησούς κάθεται στο τραπέζι με τους μαθητές Του και τους χαρίζει κάτι που θα αλλάξει για πάντα την ιστορία του κόσμου.
Είναι η στιγμή που, με βαθιά αγάπη, προσφέρει τον εαυτό Του:

«Λάβετε, φάγετε… τοῦτό ἐστι τὸ Σῶμά μου»
«Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες… τοῦτό ἐστι τὸ Αἷμά μου»

Με αυτόν τον τρόπο, ο Χριστός ιδρύει το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας — τη ζωντανή Του παρουσία μέσα στην Εκκλησία.
Από τότε, κάθε Θεία Λειτουργία είναι συνέχεια εκείνης της βραδιάς:
το ίδιο τραπέζι, η ίδια προσφορά, η ίδια αγάπη που μας ενώνει με τον Θεό και μεταξύ μας.

Ο Μυστικός Δείπνος είναι ένα αιώνιο παρόν που μας καλεί να συμμετέχουμε με πίστη, ευγνωμοσύνη και αγάπη.

▶️ Δες το στο YouTube

Β. ΕΝΑΡΞΗ-ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΑΠΤΗ-ΑΝΤΙΦΩΝΑ 

Η Θεία Λειτουργία ξεκινά – και δεν είναι απλώς μια τελετή, αλλά μια ζωντανή συνάντηση!
Πριν ακόμη ακουστεί το"Ευλογημένη η Βασιλεία...", στην Εκκλησία έχει ήδη ξεκινήσει μια μυστική προετοιμασία. Ο ιερέας, με ιεροπρέπεια και προσευχή, τελεί την Προσκομιδή και προετοιμάζει τα Τίμια Δώρα. Στην έναρξη της Λειτουργίας, μέσα από τις Μεγάλες Συναπτές και τα Αντίφωνα, όλος ο λαός ενώνεται σε κοινή προσευχή και δοξολογία.

Σε αυτή την ενότητα θα εξερευνήσουμε:
Την πνευματική σημασία της προετοιμασίας του Μυστηρίου
Την αξία της ένταξη; του πιστού σε κοινή προσευχή
Τον ρόλο των Αντιφώνων ως ύμνων δοξολογίας και ανάτασης της ψυχής

📎 Μέσα από περιλήψεις και δραστηριότητες, θα κατανοήσουμε πως τα "πρώτα λόγια" της Θείας Λειτουργίας δεν είναι απλώς τυπικά, αλλά είναι γεμάτα βαθύ νόημα και θεολογικό πλούτο

Ακολουθεί η Έναρξη τησ Θείας Λειτουργίας σε βίντεο.

Το φύλλο με τα βασικά σημεία της ενότητας και δραστηριότητες!

 

 Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗΣ

Παναγία, η μητέρα του Χριστού

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ (Α)

 

🔎 Άνοιγμα σε Πλήρη Οθόνη

⬇️ Κατέβασμα Παρουσίασης

Ανάμεσα στις μορφές της πίστης, η Παναγία στέκει μοναδική: η πρώτη που είπε το «ναι» στο Θείο σχέδιο, η γυναίκα που έγινε Γέφυρα Ουρανού και Γης, η Μητέρα του Χριστού αλλά και η Μητέρα όλων μας.

Η Μαρία δεν είναι απλώς μια ιστορική φιγούρα – είναι η νέα Εύα, που με την υπακοή και την ταπείνωσή της ανέστρεψε την πορεία της ανθρωπότητας. Ελεύθερη και συνειδητή, προσέφερε το σώμα της για να σαρκωθεί το Αιώνιο. Έζησε τον πόνο, τη σιωπή, τη σταύρωση, μετέστη στους ουρανούς– και έτσι έγινε σύμβολο ελπίδας για κάθε άνθρωπο που πονά και ελπίζει.

Η Εκκλησία την τιμά με ύμνους, εορτές και προσευχές, όχι από συναισθηματισμό, αλλά γιατί στο πρόσωπό της φωτίζεται η ίδια η πορεία της σωτηρίας. Είναι η Θεοτόκος – αυτή που γέννησε τον Θεό. Είναι η Αειπάρθενος – αυτή που παρέμεινε πλήρης αγνότητας. Είναι η Παναγία – «πιο άγια κι από τους αγίους».

Οι χριστιανικές παραδόσεις συναντιούνται όλες στο πρόσωπό της: μια γυναίκα δυνατή, τρυφερή, απόλυτα δοσμένη στον Θεό και στους ανθρώπους. Η Παναγία είναι η προσευχή του κόσμου, η παρηγοριά των θλιμμένων, το καταφύγιο των απελπισμένων, η ζωντανή αγκαλιά της Εκκλησίας.

Όταν οι λέξεις σιωπούν, προσευχόμαστε με τα μάτια προς Εκείνη:
«Χαίρε, η χαρά των θλιβομένων. Χαίρε, η προστάτις των χριστιανών. Χαίρε, η ελπίδα του κόσμου».

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ (Β)

 

Παναγία: Η Μητέρα της Ζωής και της Ελπίδας

ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

 

 Η ΠΑΝΑΓΙΑ

 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

«Σώσε με..», η κραυγή του Δεκαπενταυγούστου… 

 Διαβάζοντας τους στίχους του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα προς την Παναγία μας, τον οποίο ψάλλουμε αυτές τις ημέρες στις εκκλησίες αναρωτήθηκα, τι πόνο και καημό, τι μεράκια και τραύματα πρέπει να κουβαλούσε η ψυχή εκείνου που έγραψε αυτά τα λόγια. 

Έτσι έψαξα να δω ποιος είναι και τι κατέτρωγε την ψυχή του. Ήμουν βέβαιος, ότι πίσω από αυτό τον υπέροχο ύμνο υπήρχε μια πληγή. Άλλωστε η πληγή, το τραύμα, το πένθος και η απώλεια γράφουν, ζωγραφίζουν, τραγουδούν και προσεύχονται. Δίχως πληγές δεν υπάρχουν σοφοί και άγιοι, καλλιτέχνες και εραστές Θείου. Μόνο κάποιος που κάτι έχασε ψάχνει να το βρει. Μόνο κάποιος που πόνεσε και πένθησε δημιουργεί. Άνθρωπος που δεν σταυρώθηκε δεν μπορεί να αναστηθεί. Μάτια που δεν δάκρυσαν Θεό δεν είδαν και γόνατα που δεν λύγισαν ποτέ δεν έμαθαν να εκτιμούν την ζωή. Αυτός που γεύθηκε τον θάνατο μπορεί να μας μιλήσει για την αξία της ζωής, εκείνος που αρρώστησε μπορεί να μα πει για την ευλογία της υγείας. 

 Ένα τέτοιος λοιπόν βαριά άρρωστος και πληγωμένος άνθρωπος ήταν ο υμνογράφος του Μεγάλου Παρακλητικού κανόνα προς την Παναγία. Θεόδωρος β΄ ο Λάσκαρης. Αυτοκράτορας της Νίκαιας ο οποίος έπασχε από βαριάς μορφής επιληψία. Η ασθένεια τον είχε εξουθενώσει σωματικά και ψυχικά. Φαίνεται άλλωστε στα λόγια του παρακλητικού κανόνα προς την Παναγία, «Καταιγίδα συμφορών με βασανίζει, Δέσποινα, και των θλίψεων οι τρικυμίες με καταποντίζουν• αλλά αφού προφάσεις, δος μου χείρα βοηθείας, εσύ που είσαι η θερμή αρωγή και προστασία μου..». 

 Μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει τι σήμαινε τον 11ον αιών, να πάσχεις από επιληψία. Τι προκαταλήψεις, στιγματισμό αλλά και αδυναμία αντιμετώπισης. Μόνη παρηγοριά ο Θεός και η Παναγία Μητέρα του. Σε αυτή καταφεύγει ο Λάσκαρης με αβάστακτο πόνο, και μέσα από το υμνογραφικό του χάρισμα διαμορφώνει ένα απίστευτο σε θεολογικά νοήματα κείμενο. Όμως εκείνο που συγκλονίζει, δεν είναι τόσο η θεολογική ακρίβεια του κειμένου, όσο η βασανισμένη ύπαρξη του συγγραφέα που στην κυριολεξία κραυγάζει μέσα από προσευχητικούς ύμνους. Σώσε με Παναγία μου φωνάζει, σώσε με!!! 

 Όποιος έχει νιώσει έστω και μια φορά στην ζωή του την πίκρα απόγνωσης, τον πόνο της μοναξιάς και της ερήμωσης, όποιος έχει κοιμηθεί σε κρύα πατώματα δίχως ανθρώπινες ελπίδες, αναγνωρίζει στην φωνή του Θεόδωρου Λάσκαρη την δική του λαλιά. Γιατί η φωνή των πονεμένων έχει ένα ήχο καθώς και ένα όνειρο, την λύτρωση….. «Και πού λοιπόν θα βρω άλλη προστασία; Πού να προσφύγω; Και πού να σωθώ; Ποια θερμή να έχω βοηθό στις θλίψεις του βίου και στις ζάλες - αλίμονο! - κλονιζόμενος; Μόνο σε σένα ελπίζω και παίρνω θάρρος και καυχώμαι, και προστρέχω στη σκέπη σου. Σώσε με!!!!!» 

 π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος 

ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ; 

Η εμπειρία του Αγίου Παισίου

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ

Μου εμφανίστηκε η Παναγία και ο Χριστός και με επανέφεραν στην ζωή

 

Οι χαιρετισμοί της Παναγίας - Ακάθιστος Ύμνος 

 Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελεί έναν από τους πιο αγαπημένους και συγκινητικούς ύμνους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αφιερωμένος στην Παναγία, την Μητέρα του Χριστού και Μητέρα όλων των πιστών. Ψάλλεται σε στιγμές χαράς και δυσκολίας, ως ευχαριστία και ως ικεσία, γιατί η Εκκλησία την αναγνωρίζει ως προστάτιδα, παρηγοριά και ελπίδα του κόσμου. Ονομάζεται «Ακάθιστος», επειδή ψάλλεται όρθιοι, με σεβασμό και ευγνωμοσύνη, καθώς οι πιστοί αναλογίζονται το θαύμα της σωτηρίας που ήρθε στον κόσμο μέσω της Θεοτόκου. Δεν είναι απλώς ποίημα λατρείας, αλλά ένας ύμνος που υμνεί τη δύναμη της αγάπης του Θεού και τη μοναδική θέση της Παναγίας στην ιστορία της σωτηρίας.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΩΝ ΙΒΗΡΩΝ (ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΗΣ)

 

«ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΣΦΑΓΜΕΝΗ» - Θαυματουργός εικόνα της Ι.Μ. Μονής Βατοπαιδίου

 Η εικόνα της Παναγίας της Εσφαγμένης βρίσκεται στο Άγιον Όρος, στη Μονή Βατοπεδίου, στον νάρθηκα του παρεκκλησίου του Αγίου Δημητρίου (14ος αιώνας). Σύμφωνα με την παράδοση, ένας διάκονος του μοναστηριού, θυμωμένος επειδή δεν έπαιρνε φαγητό λόγω καθυστερήσεων στη διακονία του, βλασφήμησε και τραυμάτισε με μαχαίρι το πρόσωπο της Παναγίας στην εικόνα. Τότε συνέβη ένα θαύμα: από την εικόνα έτρεξε αληθινό αίμα και ο διάκονος τυφλώθηκε.

Μετά από τρία χρόνια προσευχής και μετάνοιας, θεραπεύτηκε με θαυμαστό τρόπο, όμως η Παναγία αποκάλυψε ότι το χέρι που αμάρτησε θα έμενε για πάντα τιμωρημένο. Πράγματι, όταν έγινε η ανακομιδή των οστών του, όλα είχαν λιώσει, εκτός από το χέρι που είχε τραυματίσει την εικόνα. Το μαυρισμένο και παραμορφωμένο αυτό χέρι φυλάσσεται μέχρι σήμερα δίπλα στην θαυματουργή εικόνα.

Η Πεντηκοστή και το Άγιο Πνεύμα: Η αρχή μιας καινούργιας ζωής

Η γιορτή της Πεντηκοστής είναι η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας, η ημέρα που το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε με πύρινες γλώσσες και άλλαξε για πάντα τον κόσμο.

Εκείνη την ημέρα, οι Απόστολοι μεταμορφώθηκαν: από φοβισμένοι μαθητές έγιναν φωτισμένοι κήρυκες του Ευαγγελίου. Μιλούσαν όλες τις γλώσσες, όχι για να επιδείξουν ένα θαύμα, αλλά για να δηλώσουν την ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα – την αντίστροφη πορεία του Πύργου της Βαβέλ, όπου η σύγχυση έγινε ενότητα με επίκεντρο την αγάπη του Θεού.

Το Άγιο Πνεύμα δεν έμεινε στο υπερώο. Ζει και ενεργεί στην Εκκλησία: στους ανθρώπους, στα Μυστήρια, στον λόγο, στη χάρη. Αγιάζει, ενώνει, ελευθερώνει. Μας καλεί όχι μόνο να πιστεύουμε, αλλά να ζούμε μέσα στην παρουσία Του – με αγάπη, ελευθερία, κοινωνία, ισότητα και διακονία.

Η εορτή του Αγίου Πνεύματος μάς θυμίζει:
Ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι θεωρία, αλλά εμπειρία Θεού
Ότι η Εκκλησία είναι ζωντανός οργανισμός με κεφαλή τον Χριστό και ψυχή το Άγιο Πνεύμα
Ότι η ζωή μας καλείται να γίνει κοινωνία σχέσεων, όπως η Τριάδα είναι κοινωνία αγάπης.

Και τελικά, μας προσκαλεί να προσευχηθούμε με την καρδιά:
«Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας... ἐλθέ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν»

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ