Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

🔎 Άνοιγμα σε πλήρη οθόνη

TO ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

🔎 Άνοιγμα σε πλήρη οθόνη

⬇️ Download

Ο Τζόναθαν Τζάκσον (Jonathan Jackson) είναι Αμερικανός ηθοποιός, μουσικός και συγγραφέας, γνωστός κυρίως από τη συμμετοχή του στη σειρά General Hospital, για την οποία έχει τιμηθεί με πέντε βραβεία Emmy, και από τη σειρά Nashville. Παρά τη μεγάλη επιτυχία του στο Χόλιγουντ, έγινε ιδιαίτερα γνωστός στον ορθόδοξο κόσμο όταν, σε ευχαριστήρια ομιλία του, ανέφερε δημόσια το Άγιο Όρος, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του για τις προσευχές των μοναχών. Το 2012 ασπάστηκε την Ορθόδοξη Εκκλησία μαζί με την οικογένειά του, γεγονός που επηρέασε βαθιά την προσωπική του ζωή και την καλλιτεχνική του πορεία. Σήμερα μιλά με σεμνότητα για την πίστη, την προσευχή και τη σχέση τέχνης και πνευματικότητας, τονίζοντας ότι η αληθινή δημιουργία γεννιέται όταν ο άνθρωπος παραμένει αληθινός και ελεύθερος μπροστά στον Θεό.

Animated Short "Safe Place" - by Angelos Roditakis

 Το “Safe Place” είναι ένα σύντομο 3D animation του Άγγελου Ροδιτάκη, το οποίο παρουσιάστηκε από το κανάλι TheCGBros. Σε μόλις δύο λεπτά αφηγείται μια βαθιά ανθρώπινη και ευαίσθητη ιστορία: ένα παιδί, θύμα ενδοοικογενειακής βίας, προσπαθεί να κρυφτεί στο δωμάτιό του για να προστατευτεί από τον κακοποιητικό πατέρα του. Ο τίτλος “Safe Place” («Ασφαλές μέρος») λειτουργεί ειρωνικά, καθώς το σπίτι –εκεί όπου κάθε παιδί θα έπρεπε να νιώθει ασφάλεια και αγάπη– μετατρέπεται σε χώρο φόβου και απειλής. Με τη χρήση animation, ο δημιουργός καταφέρνει να εκφράσει ισχυρά συναισθήματα χωρίς λόγια, φέρνοντας στο προσκήνιο το ζήτημα της κακοποίησης παιδιών και τονίζοντας πόσο σημαντικό είναι να δημιουργούμε περιβάλλοντα προστασίας και σεβασμού για κάθε ανθρώπινη ψυχή.

Χαλίλ Γκιμπράν – Για τα παιδιά (από το βιβλίο Ο κήπος του προφήτη) 

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

 είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή. 

Δημιουργούνται δια μέσου εσένα, 

αλλά όχι από σένα 

κι αν και βρίσκονται μαζί σου, 

δε σου ανήκουν. 

 Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, 

αλλά όχι τις σκέψεις σου 

αφού ιδέες έχουν δικές τους. 

Μπορείς να δίνεις μία στέγη στο σώμα τους, 

αλλά όχι στις ψυχές τους 

αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο 

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς 

ούτε και στα όνειρά σου. 

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις 

αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα

 αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω 

ούτε ακολουθεί το δρόμο του χθες.

Τι σημαίνει για εσένα η φράση “Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου”; 

Σε ποια σχέση αναφέρεται πραγματικά: στην ιδιοκτησία ή στην αγάπη; 

Πώς καταλαβαίνεις τη διαφορά μεταξύ “αγαπώ” και “ελέγχω”; 

Πού βρίσκεται το όριο ανάμεσα στη φροντίδα και την εισβολή στην ελευθερία του άλλου; 

«Μπορείς να τους δώσεις αγάπη, αλλά όχι τις σκέψεις σου.» 

Πιστεύεις ότι οι γονείς πρέπει να αφήνουν τα παιδιά να κάνουν τις δικές τους επιλογές;Μέχρι ποιο σημείο; 

Τι είναι πιο δύσκολο για έναν γονιό: να προστατεύει ή να αφήνει ελεύθερο;

 Ποιο σου φαίνεται εσένα πιο δύσκολο στη δική σου ζωή; 

Αν η ψυχή “κατοικεί στο σπίτι του αύριο”, όπως λέει ο Γκιμπράν, τι σημαίνει αυτό για την ελευθερία και το μέλλον του κάθε ανθρώπου;

Ο Χαλίλ Γκιμπράν (Kahlil Gibran, 1883–1931) ήταν Λιβανέζος ποιητής, ζωγράφος και φιλόσοφος, ο οποίος έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έγινε παγκοσμίως γνωστός με το βιβλίο του Ο Προφήτης (The Prophet), ένα έργο που μεταφράστηκε σε περισσότερες από 100 γλώσσες και αποτελείται από ποιητικά δοκίμια για την αγάπη, την ελευθερία, τα παιδιά, τη δουλειά και το νόημα της ζωής. Τα κείμενά του χαρακτηρίζονται από απλότητα, πνευματικότητα και βαθιά ανθρωπιά, ενώ συνδυάζουν χριστιανικές, μυστικιστικές και ανατολικές φιλοσοφικές επιρροές. Ο Γκιμπράν πίστευε στην αξία του ανθρώπου, την ελευθερία της ψυχής και την αγάπη ως βασική δύναμη που μεταμορφώνει τη ζωή.

GLUED ANIMATION ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΘΙΣΜΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Η χορδή

Εισαγωγή: Το The Cord είναι ένα τρυφερό και συγκινητικό animation που αφηγείται τη βαθιά σχέση ανάμεσα σε μια μητέρα και το παιδί της. Με απλές αλλά δυνατές εικόνες, δείχνει πώς ο δεσμός αυτός —ο «ομφάλιος λώρος» της αγάπης— δεν κόβεται ποτέ πραγματικά, ακόμα κι όταν τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν από το σπίτι. 

Θεματικά αγγίζει: 

την άνευ όρων αγάπη της μητέρας

τον κύκλο της ζωής και της ενηλικίωσης 

τον αποχωρισμό και 

τη διαχρονική σύνδεση οικογένειας 

Ένα μικρό φιλμ που θυμίζει πως η αγάπη μένει, ακόμη και όταν οι δρόμοι χωρίζουν.

 

Τίτλος: Leaving Home | A Tragicomedy

 Είδος: Τραγικωμωδία – Σύντομο animation με κοινωνικό μήνυμα. 

Λίγα λόγια: Το animation Leaving Home αφηγείται με χιούμορ αλλά και συγκίνηση τη στιγμή που ένα νεαρό πλάσμα αποφασίζει να αφήσει το «σπίτι» του και να βγει στον κόσμο. Με απλό αλλά δυναμικό τρόπο αναδεικνύει το δίλημμα της ανεξαρτησίας και τον φόβο της αλλαγής, δείχνοντας πώς κάθε νέο ξεκίνημα είναι γεμάτο και προκλήσεις και ευκαιρίες. 

Θεματικά αγγίζει: 

•  την ενηλικίωση και την ανεξαρτησία 
•  το θάρρος της αλλαγής 
•  το χιούμορ μέσα στις δυσκολίες της ζωής

 

Στο βίντεο «Living Home», βλέπουμε με γλυκόπικρο τρόπο έναν γιο που, παρότι ο πατέρας του τον στέλνει στον κόσμο, επιστρέφει διαρκώς στο πατρικό σπίτι. Κάθε επιστροφή και πιο περίεργη, κάθε βήμα του και μια αποφυγή του αναπόφευκτου: της ενηλικίωσης και της ανάληψης της προσωπικής του ευθύνης.

Η εικόνα αυτή, που αποτυπώνει έντονα τη θεωρία της προσκόλλησης του Bowlby, μπορεί να ιδωθεί και μέσα από το πρίσμα της εκκλησιαστικής μας παράδοσης: η οικογένεια ως μήτρα αγάπης, αλλά και ως πύλη εξόδου προς τον κόσμο. Οι γονείς είναι οι πρώτοι που αποκαλύπτουν στο παιδί τι σημαίνει να αγαπάς, να σε φροντίζουν, να είσαι ασφαλής. Όμως, αν η αγάπη αυτή κρατά το παιδί δέσμιο, τότε δεν είναι πλέον αγάπη, αλλά φόβος μεταμφιεσμένος σε φροντίδα.

Όπως λέει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος:

«Όποιος αγαπά με φόβο μην χάσει, δεν αγαπά με ελευθερία».

Η υπερπροστασία των γονιών, πολλές φορές, δεν πηγάζει από το ενδιαφέρον, αλλά από την αδυναμία τους να εμπιστευτούν την ελευθερία του παιδιού. Έτσι, αντί να το ετοιμάζουν για έξοδο και κοινωνία, το κρατούν καθυλωμένο στην εξάρτηση – συναισθηματική, πρακτική, υπαρξιακή.

Κι όμως, η Εκκλησία δεν μας καλεί να μείνουμε προσκολλημένοι ούτε στην οικογένεια ούτε σε καμία ανθρώπινη ασφάλεια. Μας καλεί να αποκτήσουμε προσωπικό πρόσωπο, να γίνουμε πρόσωπα σχέσης, όχι φορείς εξαρτήσεων.
Το παιδί καλείται να μάθει να ζει όχι μόνο μέσα από τα μάτια της μητέρας του, αλλά μέσα από το δικό του βλέμμα, φωτισμένο από τον Χριστό, που είναι η αλήθεια και η ζωή.

Και όταν η ζωή ταράζει τη θαλπωρή μας, όπως συμβαίνει και στο τέλος του βίντεο, τότε αναδύεται το ερώτημα: ποιος είμαι πέρα από το σπίτι, πέρα από την οικογένεια, πέρα από το γνώριμο;
Αυτό είναι το μεγάλο πέρασμα προς την ενηλικίωση:
να μπορώ να αγαπώ το σπίτι μου, αλλά να μην είμαι αιχμάλωτός του. Να ευχαριστώ για όσα μου έδωσε, αλλά να περπατώ πια με τα δικά μου πόδια, με τη χάρη του Θεού.

Γιατί τελικά, όπως λέει ο Χριστός:

«Δια τούτο καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται…» (Ματθ. 19,5)

Η οικογένεια είναι η αρχή. Η ζωή είναι το προσκλητήριο.
Και ο Θεός είναι Εκείνος που περιμένει να Τον αναγνωρίσουμε ως πατέρα – όταν θα έχουμε πια μάθει να στεκόμαστε, να βαδίζουμε και να αγαπάμε με ελευθερία.

 “Έρωτας – Σχέση – Οικογένεια: Μια Χριστιανική Προοπτική”

Ας δούμε τον π. Γεώργιο Σχοινά να φωτίζει τη διάσταση των ερωτικών σχέσεων και της οικογενειακής ζωής μέσα από την πίστη. Μια ομιλία γεμάτη σοφία, ρεαλισμό και πνευματικό βάθος — ιδανική για γονείς, εφήβους και όσους αναζητούν νόημα στις σχέσεις τους.