Παναγία, η μητέρα του Χριστού

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ (Α)

 

🔎 Άνοιγμα σε Πλήρη Οθόνη

⬇️ Κατέβασμα Παρουσίασης

Ανάμεσα στις μορφές της πίστης, η Παναγία στέκει μοναδική: η πρώτη που είπε το «ναι» στο Θείο σχέδιο, η γυναίκα που έγινε Γέφυρα Ουρανού και Γης, η Μητέρα του Χριστού αλλά και η Μητέρα όλων μας.

Η Μαρία δεν είναι απλώς μια ιστορική φιγούρα – είναι η νέα Εύα, που με την υπακοή και την ταπείνωσή της ανέστρεψε την πορεία της ανθρωπότητας. Ελεύθερη και συνειδητή, προσέφερε το σώμα της για να σαρκωθεί το Αιώνιο. Έζησε τον πόνο, τη σιωπή, τη σταύρωση, μετέστη στους ουρανούς– και έτσι έγινε σύμβολο ελπίδας για κάθε άνθρωπο που πονά και ελπίζει.

Η Εκκλησία την τιμά με ύμνους, εορτές και προσευχές, όχι από συναισθηματισμό, αλλά γιατί στο πρόσωπό της φωτίζεται η ίδια η πορεία της σωτηρίας. Είναι η Θεοτόκος – αυτή που γέννησε τον Θεό. Είναι η Αειπάρθενος – αυτή που παρέμεινε πλήρης αγνότητας. Είναι η Παναγία – «πιο άγια κι από τους αγίους».

Οι χριστιανικές παραδόσεις συναντιούνται όλες στο πρόσωπό της: μια γυναίκα δυνατή, τρυφερή, απόλυτα δοσμένη στον Θεό και στους ανθρώπους. Η Παναγία είναι η προσευχή του κόσμου, η παρηγοριά των θλιμμένων, το καταφύγιο των απελπισμένων, η ζωντανή αγκαλιά της Εκκλησίας.

Όταν οι λέξεις σιωπούν, προσευχόμαστε με τα μάτια προς Εκείνη:
«Χαίρε, η χαρά των θλιβομένων. Χαίρε, η προστάτις των χριστιανών. Χαίρε, η ελπίδα του κόσμου».

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ (Β)

 

Παναγία: Η Μητέρα της Ζωής και της Ελπίδας

ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

 

 Η ΠΑΝΑΓΙΑ

 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

«Σώσε με..», η κραυγή του Δεκαπενταυγούστου… 

 Διαβάζοντας τους στίχους του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα προς την Παναγία μας, τον οποίο ψάλλουμε αυτές τις ημέρες στις εκκλησίες αναρωτήθηκα, τι πόνο και καημό, τι μεράκια και τραύματα πρέπει να κουβαλούσε η ψυχή εκείνου που έγραψε αυτά τα λόγια. 

Έτσι έψαξα να δω ποιος είναι και τι κατέτρωγε την ψυχή του. Ήμουν βέβαιος, ότι πίσω από αυτό τον υπέροχο ύμνο υπήρχε μια πληγή. Άλλωστε η πληγή, το τραύμα, το πένθος και η απώλεια γράφουν, ζωγραφίζουν, τραγουδούν και προσεύχονται. Δίχως πληγές δεν υπάρχουν σοφοί και άγιοι, καλλιτέχνες και εραστές Θείου. Μόνο κάποιος που κάτι έχασε ψάχνει να το βρει. Μόνο κάποιος που πόνεσε και πένθησε δημιουργεί. Άνθρωπος που δεν σταυρώθηκε δεν μπορεί να αναστηθεί. Μάτια που δεν δάκρυσαν Θεό δεν είδαν και γόνατα που δεν λύγισαν ποτέ δεν έμαθαν να εκτιμούν την ζωή. Αυτός που γεύθηκε τον θάνατο μπορεί να μας μιλήσει για την αξία της ζωής, εκείνος που αρρώστησε μπορεί να μα πει για την ευλογία της υγείας. 

 Ένα τέτοιος λοιπόν βαριά άρρωστος και πληγωμένος άνθρωπος ήταν ο υμνογράφος του Μεγάλου Παρακλητικού κανόνα προς την Παναγία. Θεόδωρος β΄ ο Λάσκαρης. Αυτοκράτορας της Νίκαιας ο οποίος έπασχε από βαριάς μορφής επιληψία. Η ασθένεια τον είχε εξουθενώσει σωματικά και ψυχικά. Φαίνεται άλλωστε στα λόγια του παρακλητικού κανόνα προς την Παναγία, «Καταιγίδα συμφορών με βασανίζει, Δέσποινα, και των θλίψεων οι τρικυμίες με καταποντίζουν• αλλά αφού προφάσεις, δος μου χείρα βοηθείας, εσύ που είσαι η θερμή αρωγή και προστασία μου..». 

 Μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει τι σήμαινε τον 11ον αιών, να πάσχεις από επιληψία. Τι προκαταλήψεις, στιγματισμό αλλά και αδυναμία αντιμετώπισης. Μόνη παρηγοριά ο Θεός και η Παναγία Μητέρα του. Σε αυτή καταφεύγει ο Λάσκαρης με αβάστακτο πόνο, και μέσα από το υμνογραφικό του χάρισμα διαμορφώνει ένα απίστευτο σε θεολογικά νοήματα κείμενο. Όμως εκείνο που συγκλονίζει, δεν είναι τόσο η θεολογική ακρίβεια του κειμένου, όσο η βασανισμένη ύπαρξη του συγγραφέα που στην κυριολεξία κραυγάζει μέσα από προσευχητικούς ύμνους. Σώσε με Παναγία μου φωνάζει, σώσε με!!! 

 Όποιος έχει νιώσει έστω και μια φορά στην ζωή του την πίκρα απόγνωσης, τον πόνο της μοναξιάς και της ερήμωσης, όποιος έχει κοιμηθεί σε κρύα πατώματα δίχως ανθρώπινες ελπίδες, αναγνωρίζει στην φωνή του Θεόδωρου Λάσκαρη την δική του λαλιά. Γιατί η φωνή των πονεμένων έχει ένα ήχο καθώς και ένα όνειρο, την λύτρωση….. «Και πού λοιπόν θα βρω άλλη προστασία; Πού να προσφύγω; Και πού να σωθώ; Ποια θερμή να έχω βοηθό στις θλίψεις του βίου και στις ζάλες - αλίμονο! - κλονιζόμενος; Μόνο σε σένα ελπίζω και παίρνω θάρρος και καυχώμαι, και προστρέχω στη σκέπη σου. Σώσε με!!!!!» 

 π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος 

ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ; 

Η εμπειρία του Αγίου Παισίου

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ

Μου εμφανίστηκε η Παναγία και ο Χριστός και με επανέφεραν στην ζωή

 

Οι χαιρετισμοί της Παναγίας - Ακάθιστος Ύμνος 

 Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελεί έναν από τους πιο αγαπημένους και συγκινητικούς ύμνους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αφιερωμένος στην Παναγία, την Μητέρα του Χριστού και Μητέρα όλων των πιστών. Ψάλλεται σε στιγμές χαράς και δυσκολίας, ως ευχαριστία και ως ικεσία, γιατί η Εκκλησία την αναγνωρίζει ως προστάτιδα, παρηγοριά και ελπίδα του κόσμου. Ονομάζεται «Ακάθιστος», επειδή ψάλλεται όρθιοι, με σεβασμό και ευγνωμοσύνη, καθώς οι πιστοί αναλογίζονται το θαύμα της σωτηρίας που ήρθε στον κόσμο μέσω της Θεοτόκου. Δεν είναι απλώς ποίημα λατρείας, αλλά ένας ύμνος που υμνεί τη δύναμη της αγάπης του Θεού και τη μοναδική θέση της Παναγίας στην ιστορία της σωτηρίας.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΩΝ ΙΒΗΡΩΝ (ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΗΣ)

 

«ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΣΦΑΓΜΕΝΗ» - Θαυματουργός εικόνα της Ι.Μ. Μονής Βατοπαιδίου

 Η εικόνα της Παναγίας της Εσφαγμένης βρίσκεται στο Άγιον Όρος, στη Μονή Βατοπεδίου, στον νάρθηκα του παρεκκλησίου του Αγίου Δημητρίου (14ος αιώνας). Σύμφωνα με την παράδοση, ένας διάκονος του μοναστηριού, θυμωμένος επειδή δεν έπαιρνε φαγητό λόγω καθυστερήσεων στη διακονία του, βλασφήμησε και τραυμάτισε με μαχαίρι το πρόσωπο της Παναγίας στην εικόνα. Τότε συνέβη ένα θαύμα: από την εικόνα έτρεξε αληθινό αίμα και ο διάκονος τυφλώθηκε.

Μετά από τρία χρόνια προσευχής και μετάνοιας, θεραπεύτηκε με θαυμαστό τρόπο, όμως η Παναγία αποκάλυψε ότι το χέρι που αμάρτησε θα έμενε για πάντα τιμωρημένο. Πράγματι, όταν έγινε η ανακομιδή των οστών του, όλα είχαν λιώσει, εκτός από το χέρι που είχε τραυματίσει την εικόνα. Το μαυρισμένο και παραμορφωμένο αυτό χέρι φυλάσσεται μέχρι σήμερα δίπλα στην θαυματουργή εικόνα.