Παναγία, η μητέρα του Χριστού

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ (Α)

 

🔎 Άνοιγμα σε Πλήρη Οθόνη

⬇️ Κατέβασμα Παρουσίασης

Ανάμεσα στις μορφές της πίστης, η Παναγία στέκει μοναδική: η πρώτη που είπε το «ναι» στο Θείο σχέδιο, η γυναίκα που έγινε Γέφυρα Ουρανού και Γης, η Μητέρα του Χριστού αλλά και η Μητέρα όλων μας.

Η Μαρία δεν είναι απλώς μια ιστορική φιγούρα – είναι η νέα Εύα, που με την υπακοή και την ταπείνωσή της ανέστρεψε την πορεία της ανθρωπότητας. Ελεύθερη και συνειδητή, προσέφερε το σώμα της για να σαρκωθεί το Αιώνιο. Έζησε τον πόνο, τη σιωπή, τη σταύρωση, μετέστη στους ουρανούς– και έτσι έγινε σύμβολο ελπίδας για κάθε άνθρωπο που πονά και ελπίζει.

Η Εκκλησία την τιμά με ύμνους, εορτές και προσευχές, όχι από συναισθηματισμό, αλλά γιατί στο πρόσωπό της φωτίζεται η ίδια η πορεία της σωτηρίας. Είναι η Θεοτόκος – αυτή που γέννησε τον Θεό. Είναι η Αειπάρθενος – αυτή που παρέμεινε πλήρης αγνότητας. Είναι η Παναγία – «πιο άγια κι από τους αγίους».

Οι χριστιανικές παραδόσεις συναντιούνται όλες στο πρόσωπό της: μια γυναίκα δυνατή, τρυφερή, απόλυτα δοσμένη στον Θεό και στους ανθρώπους. Η Παναγία είναι η προσευχή του κόσμου, η παρηγοριά των θλιμμένων, το καταφύγιο των απελπισμένων, η ζωντανή αγκαλιά της Εκκλησίας.

Όταν οι λέξεις σιωπούν, προσευχόμαστε με τα μάτια προς Εκείνη:
«Χαίρε, η χαρά των θλιβομένων. Χαίρε, η προστάτις των χριστιανών. Χαίρε, η ελπίδα του κόσμου».

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ (Β)

 

Παναγία: Η Μητέρα της Ζωής και της Ελπίδας

ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

 

 Η ΠΑΝΑΓΙΑ

 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

«Σώσε με..», η κραυγή του Δεκαπενταυγούστου… 

 Διαβάζοντας τους στίχους του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα προς την Παναγία μας, τον οποίο ψάλλουμε αυτές τις ημέρες στις εκκλησίες αναρωτήθηκα, τι πόνο και καημό, τι μεράκια και τραύματα πρέπει να κουβαλούσε η ψυχή εκείνου που έγραψε αυτά τα λόγια. 

Έτσι έψαξα να δω ποιος είναι και τι κατέτρωγε την ψυχή του. Ήμουν βέβαιος, ότι πίσω από αυτό τον υπέροχο ύμνο υπήρχε μια πληγή. Άλλωστε η πληγή, το τραύμα, το πένθος και η απώλεια γράφουν, ζωγραφίζουν, τραγουδούν και προσεύχονται. Δίχως πληγές δεν υπάρχουν σοφοί και άγιοι, καλλιτέχνες και εραστές Θείου. Μόνο κάποιος που κάτι έχασε ψάχνει να το βρει. Μόνο κάποιος που πόνεσε και πένθησε δημιουργεί. Άνθρωπος που δεν σταυρώθηκε δεν μπορεί να αναστηθεί. Μάτια που δεν δάκρυσαν Θεό δεν είδαν και γόνατα που δεν λύγισαν ποτέ δεν έμαθαν να εκτιμούν την ζωή. Αυτός που γεύθηκε τον θάνατο μπορεί να μας μιλήσει για την αξία της ζωής, εκείνος που αρρώστησε μπορεί να μα πει για την ευλογία της υγείας. 

 Ένα τέτοιος λοιπόν βαριά άρρωστος και πληγωμένος άνθρωπος ήταν ο υμνογράφος του Μεγάλου Παρακλητικού κανόνα προς την Παναγία. Θεόδωρος β΄ ο Λάσκαρης. Αυτοκράτορας της Νίκαιας ο οποίος έπασχε από βαριάς μορφής επιληψία. Η ασθένεια τον είχε εξουθενώσει σωματικά και ψυχικά. Φαίνεται άλλωστε στα λόγια του παρακλητικού κανόνα προς την Παναγία, «Καταιγίδα συμφορών με βασανίζει, Δέσποινα, και των θλίψεων οι τρικυμίες με καταποντίζουν• αλλά αφού προφάσεις, δος μου χείρα βοηθείας, εσύ που είσαι η θερμή αρωγή και προστασία μου..». 

 Μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει τι σήμαινε τον 11ον αιών, να πάσχεις από επιληψία. Τι προκαταλήψεις, στιγματισμό αλλά και αδυναμία αντιμετώπισης. Μόνη παρηγοριά ο Θεός και η Παναγία Μητέρα του. Σε αυτή καταφεύγει ο Λάσκαρης με αβάστακτο πόνο, και μέσα από το υμνογραφικό του χάρισμα διαμορφώνει ένα απίστευτο σε θεολογικά νοήματα κείμενο. Όμως εκείνο που συγκλονίζει, δεν είναι τόσο η θεολογική ακρίβεια του κειμένου, όσο η βασανισμένη ύπαρξη του συγγραφέα που στην κυριολεξία κραυγάζει μέσα από προσευχητικούς ύμνους. Σώσε με Παναγία μου φωνάζει, σώσε με!!! 

 Όποιος έχει νιώσει έστω και μια φορά στην ζωή του την πίκρα απόγνωσης, τον πόνο της μοναξιάς και της ερήμωσης, όποιος έχει κοιμηθεί σε κρύα πατώματα δίχως ανθρώπινες ελπίδες, αναγνωρίζει στην φωνή του Θεόδωρου Λάσκαρη την δική του λαλιά. Γιατί η φωνή των πονεμένων έχει ένα ήχο καθώς και ένα όνειρο, την λύτρωση….. «Και πού λοιπόν θα βρω άλλη προστασία; Πού να προσφύγω; Και πού να σωθώ; Ποια θερμή να έχω βοηθό στις θλίψεις του βίου και στις ζάλες - αλίμονο! - κλονιζόμενος; Μόνο σε σένα ελπίζω και παίρνω θάρρος και καυχώμαι, και προστρέχω στη σκέπη σου. Σώσε με!!!!!» 

 π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος 

ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ; 

Η εμπειρία του Αγίου Παισίου

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ

Μου εμφανίστηκε η Παναγία και ο Χριστός και με επανέφεραν στην ζωή

 

Οι χαιρετισμοί της Παναγίας - Ακάθιστος Ύμνος 

 Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελεί έναν από τους πιο αγαπημένους και συγκινητικούς ύμνους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αφιερωμένος στην Παναγία, την Μητέρα του Χριστού και Μητέρα όλων των πιστών. Ψάλλεται σε στιγμές χαράς και δυσκολίας, ως ευχαριστία και ως ικεσία, γιατί η Εκκλησία την αναγνωρίζει ως προστάτιδα, παρηγοριά και ελπίδα του κόσμου. Ονομάζεται «Ακάθιστος», επειδή ψάλλεται όρθιοι, με σεβασμό και ευγνωμοσύνη, καθώς οι πιστοί αναλογίζονται το θαύμα της σωτηρίας που ήρθε στον κόσμο μέσω της Θεοτόκου. Δεν είναι απλώς ποίημα λατρείας, αλλά ένας ύμνος που υμνεί τη δύναμη της αγάπης του Θεού και τη μοναδική θέση της Παναγίας στην ιστορία της σωτηρίας.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΩΝ ΙΒΗΡΩΝ (ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΗΣ)

 

«ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΣΦΑΓΜΕΝΗ» - Θαυματουργός εικόνα της Ι.Μ. Μονής Βατοπαιδίου

 Η εικόνα της Παναγίας της Εσφαγμένης βρίσκεται στο Άγιον Όρος, στη Μονή Βατοπεδίου, στον νάρθηκα του παρεκκλησίου του Αγίου Δημητρίου (14ος αιώνας). Σύμφωνα με την παράδοση, ένας διάκονος του μοναστηριού, θυμωμένος επειδή δεν έπαιρνε φαγητό λόγω καθυστερήσεων στη διακονία του, βλασφήμησε και τραυμάτισε με μαχαίρι το πρόσωπο της Παναγίας στην εικόνα. Τότε συνέβη ένα θαύμα: από την εικόνα έτρεξε αληθινό αίμα και ο διάκονος τυφλώθηκε.

Μετά από τρία χρόνια προσευχής και μετάνοιας, θεραπεύτηκε με θαυμαστό τρόπο, όμως η Παναγία αποκάλυψε ότι το χέρι που αμάρτησε θα έμενε για πάντα τιμωρημένο. Πράγματι, όταν έγινε η ανακομιδή των οστών του, όλα είχαν λιώσει, εκτός από το χέρι που είχε τραυματίσει την εικόνα. Το μαυρισμένο και παραμορφωμένο αυτό χέρι φυλάσσεται μέχρι σήμερα δίπλα στην θαυματουργή εικόνα.

Η Πεντηκοστή και το Άγιο Πνεύμα: Η αρχή μιας καινούργιας ζωής

Η γιορτή της Πεντηκοστής είναι η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας, η ημέρα που το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε με πύρινες γλώσσες και άλλαξε για πάντα τον κόσμο.

Εκείνη την ημέρα, οι Απόστολοι μεταμορφώθηκαν: από φοβισμένοι μαθητές έγιναν φωτισμένοι κήρυκες του Ευαγγελίου. Μιλούσαν όλες τις γλώσσες, όχι για να επιδείξουν ένα θαύμα, αλλά για να δηλώσουν την ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα – την αντίστροφη πορεία του Πύργου της Βαβέλ, όπου η σύγχυση έγινε ενότητα με επίκεντρο την αγάπη του Θεού.

Το Άγιο Πνεύμα δεν έμεινε στο υπερώο. Ζει και ενεργεί στην Εκκλησία: στους ανθρώπους, στα Μυστήρια, στον λόγο, στη χάρη. Αγιάζει, ενώνει, ελευθερώνει. Μας καλεί όχι μόνο να πιστεύουμε, αλλά να ζούμε μέσα στην παρουσία Του – με αγάπη, ελευθερία, κοινωνία, ισότητα και διακονία.

Η εορτή του Αγίου Πνεύματος μάς θυμίζει:
Ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι θεωρία, αλλά εμπειρία Θεού
Ότι η Εκκλησία είναι ζωντανός οργανισμός με κεφαλή τον Χριστό και ψυχή το Άγιο Πνεύμα
Ότι η ζωή μας καλείται να γίνει κοινωνία σχέσεων, όπως η Τριάδα είναι κοινωνία αγάπης.

Και τελικά, μας προσκαλεί να προσευχηθούμε με την καρδιά:
«Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας... ἐλθέ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν»

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

 

Η γιορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού

 

Μεταμόρφωση του Χριστού: Φως που δεν καίει, αλλά μεταμορφώνει

Η γιορτή της Μεταμορφώσεως του Χριστού δεν είναι απλώς μια ανάμνηση ενός θαυμαστού γεγονότος πάνω στο όρος Θαβώρ. Είναι αποκάλυψη. Είναι μια φλόγα φωτός που δεν καίει, αλλά φωτίζει. Μια πρόσκληση να ατενίσουμε τον Χριστό στο φως της θεότητάς Του, να Τον γνωρίσουμε όχι όπως Τον φανταζόμαστε, αλλά όπως πραγματικά είναι: φως εκ φωτός, Θεός αληθινός.

Οι μαθητές δεν μπορούσαν να αντέξουν την δόξα Του. Κι όμως, ο Χριστός τους επιτρέπει μια στιγμή ουρανού, για να μπορέσουν να αντέξουν το σκοτάδι του Σταυρού. Και σε εμάς σήμερα, μέσα σε έναν κόσμο που διψά για αλήθεια και ελπίδα, η Μεταμόρφωση γίνεται υπενθύμιση πως ο αληθινός Χριστός δεν κρύβεται στο σκοτάδι των φόβων μας, αλλά λάμπει μέσα σε κάθε στιγμή πίστης, μετάνοιας και αγάπης.

Στην κορυφή του Θαβώρ, ο Θεός δεν μεταμορφώθηκε για να εντυπωσιάσει. Μεταμορφώθηκε για να μας δείξει τι μπορούμε κι εμείς να γίνουμε: όχι απλά "καλοί άνθρωποι", αλλά πρόσωπα θεοειδή, φωτεινά, μεταμορφωμένα από τη Χάρη Του.

👉 Κατέβασε το αρχείο σε PDF

Η Μεταμόρφωση του Χριστού

Εξαιρετική ομιλία από τον Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο

Ο άνθρωπος μέσα στην Εκκλησία καλείται σε μια προσωπική σχέση με τον Θεό. 

Το απολυτίκιο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού

Το όρος της Μεταμορφώσεως Θαβώρ

Χριστός Ανέστη! 

Το Φως που νικά το σκοτάδι Η Ανάσταση του Χριστού είναι το κέντρο της πίστης μας, η νίκη της ζωής πάνω στον θάνατο, η απόδειξη ότι το φως δεν σβήνει ποτέ, ακόμη κι όταν όλα γύρω μοιάζουν χαμένα. Η Εκκλησία δεν γιορτάζει απλώς ένα γεγονός του παρελθόντος. Κάθε Ανάσταση είναι πρόσκληση για προσωπική ανάσταση, για ελπίδα, για νέα αρχή. Μέσα από τον κενό τάφο, ο Χριστός μας φανερώνει ότι τίποτα δεν είναι αμετάκλητο όταν Εκείνος είναι παρών. Ο πόνος, η απώλεια, η αδικία, ακόμη και ο θάνατος, δεν έχουν τον τελευταίο λόγο. Αυτή η ενότητα μάς καλεί να ανακαλύψουμε το βαθύτερο νόημα της Ανάστασης: Ότι δεν είμαστε μόνοι. Ότι το θαύμα της ζωής είναι εδώ, και γίνεται φως στις ψυχές μας όταν ψιθυρίζουμε με πίστη: «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας...»

 

📥 Κατεβάστε το αρχείο (PDF)

ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕΝ ΣΟΥ ΤΑ ΠΑΘΗ ΧΡΙΣΤΕ

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

">

 

Προσκυνούμεν Σου τα Πάθη, Χριστέ...

Καθώς πλησιάζει η πιο κατανυκτική περίοδος του εκκλησιαστικού χρόνου, η Μεγάλη Εβδομάδα, η καρδιά της Εκκλησίας χτυπά δυνατά στον παλμό των Θείων Παθών. Η κάθε ημέρα γίνεται και μια στάση στο δρόμο προς τον Γολγοθά. Κάθε ύμνος, κάθε εικόνα, κάθε ψαλμωδία, ανοίγει παράθυρα προς το Άγιο Πάθος Του.

Η φράση «Προσκυνούμεν Σου τα Πάθη, Χριστέ» δεν είναι απλώς λέξη λατρείας· είναι μια πράξη αγάπης, αναγνώρισης και ταπεινής συμμετοχής στο μυστήριο της σωτηρίας. Η Εκκλησία μάς καλεί να μην είμαστε απλοί θεατές του Θείου Δράματος, αλλά συμμέτοχοι, συγκοινωνοί, μαθητές που περπατούν τον δρόμο του Σταυρού με προοπτική την Ανάσταση.

Μέσα από τη διδακτική αυτή ενότητα, προσεγγίζουμε τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας όχι ως ιστορικές μνήμες, αλλά ως ζωντανή πρόσκληση να αναγνωρίσουμε το μεγαλείο της αγάπης Του για τον κόσμο. Προσκυνώντας τα Πάθη Του, προετοιμάζουμε την καρδιά μας να λάμψει από το φως της Ανάστασης.

ΑΓΙΑ ΚΑΣΣΙΑΝΗ Η ΥΜΝΟΓΡΑΦΟΣ

ΟΙ ΔΥΟ ΣΧΟΛΕΣ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ, ΚΡΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ

Βυζαντινή εικονογραφία - Φορητή εικόνα, αγιογραφία, ψηφιδωτό

Χριστούγεννα: Μυστήριο Θείας Ταπείνωσης και Αγάπης 

 Η γιορτή των Χριστουγέννων είναι η αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Είναι το μυστήριο της θείας συγκατάβασης, όπου ο Δημιουργός γίνεται άνθρωπος, για να φέρει ελπίδα, φως και σωτηρία. 

 Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας προσκαλεί να αντικρίσουμε το θαύμα της Γεννήσεως μέσα μας. Εκεί που ο Χριστός ζητά να γεννηθεί: στη φάτνη της καρδιάς μας. Γιατί κάθε Χριστούγεννα είναι μια νέα αρχή, ένα νέο κάλεσμα να φωτιστούμε από τη θεϊκή αγάπη και να την μεταδώσουμε στον κόσμο γύρω μας.

Η παρουσίαση του μαθήματος

ΤΑ ΚΥΠΡΙΑΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Από τη δημιουργία του κόσμου μέχρι σήμερα, η ανθρώπινη ιστορία δεν είναι απλώς μια αλληλουχία γεγονότων. Είναι ένας χώρος όπου ο Θεός αποκαλύπτεται, επικοινωνεί και συνοδοιπορεί με τον άνθρωπο. Η Αγία Γραφή δεν αφηγείται μόνο την ιστορία του κόσμου, αλλά κυρίως την ιστορία της σωτηρίας – την πορεία του Θεού προς τον άνθρωπο και του ανθρώπου προς τον Θεό.

Σε αυτή την ενότητα θα ανακαλύψουμε πώς ο Θεός μιλά, ενεργεί, εμπνέει και μεταμορφώνει την πορεία των ανθρώπων – μέσα από προφήτες, γεγονότα, κρίσεις, ελευθερίες, ακόμη και μέσα από το φαινομενικά ασήμαντο. Η ιστορία δεν είναι τυχαία· είναι κατοικημένη από τη χάρη του Θεού.

Πάνω απ’ όλα, ο Θεός φανερώνεται εν Χριστώ: μέσα στην ιστορική πραγματικότητα, στον χρόνο και στον τόπο, γεννιέται, διδάσκει, σταυρώνεται και ανασταίνεται, αποκαλύπτοντας πως η ιστορία έχει τελικά ένα σκοπό: τη σωτηρία του κόσμου.

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

Β΄ΜΕΡΟΣ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

📥 Κατέβασε το PDF

ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

👉 Κατέβασε το αρχείο σε PDF

ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ 

Ένα ενδιαφέρον εισαγωγικό βίντεο, από το ιστολόγιο του εξαιρετικού συναδέλφου "Θρησκευτικά και Μουσική" Γιάννη Μπαλτού από τη Βέροια.

ΤΟ ΚΟΥΙΖ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

➤ Άνοιγμα σε πλήρη οθόνη

 Η θέση των λαϊκών στη σύγχρονη λατρεία, επισημάνσεις και προβληματισμοί. Η γυναίκα στη λατρεία.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η λατρεία δεν είναι υπόθεση μόνο των κληρικών. Οι λαϊκοί, άνδρες και γυναίκες, νέοι και ηλικιωμένοι, δεν είναι «παθητικοί θεατές» αλλά ενεργά μέλη του Σώματος του Χριστού. Συμμετέχουν, συμπροσεύχονται, ψάλλουν, διακονούν, φωτίζονται και αγιάζονται.

Στην ενότητα αυτή εξετάζουμε:

• Τον ρόλο των λαϊκών στη Θεία Λειτουργία και στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας.

• Την παρουσία της γυναίκας στη σύγχρονη λατρεία.

• Την έννοια της λειτουργικής συμμετοχής, όχι ως καθήκον, αλλά ως προσφορά αγάπης και μαρτυρία πίστης.

Η Εκκλησία δεν είναι μόνο ιερείς και ψάλτες. Είναι όλος ο λαός του Θεού. Και ο καθένας έχει έναν μοναδικό ρόλο στο ιερό ταξίδι της κοινής προσευχής και κοινωνίας με τον Θεό.

 Ο πλούτος της εκκλησιαστικής ποίησης (Υμνογραφία). Προβληματισμοί για τη λειτουργική γλώσσα και μουσική.

Η υμνογραφία της Εκκλησίας μας δεν είναι απλώς ποιητικά κείμενα ή παλαιάς μορφής τραγούδια. Είναι προσευχή, θεολογία και παιδαγωγία μαζί. Με λόγο εμπνευσμένο και βαθιά θεολογικό, οι ύμνοι συνοδεύουν τη λατρεία, ερμηνεύουν τα δόγματα, και συγκινούν την ψυχή κάθε πιστού.
Μέσα από τη μελωδία και τον ρυθμό τους, μεταδίδουν την πίστη και διαμορφώνουν ήθος, εντάσσοντας μας βιωματικά στο μυστήριο του Θεού.

Σε αυτή την ενότητα, οι μαθητές και οι μαθήτριες μαθαίνουν:

• Ποιος είναι ο ρόλος των υμνογράφων και πώς η ποίηση γίνεται προσευχή.

• Πώς η Εκκλησία δοξάζει, παρακαλεί και διδάσκει μελωδικά.

• Πώς ο άνθρωπος, μέσα από τον ύμνο, εκφράζει λαχτάρα για τον Θεό και κοινότητα με τους αγίους.

Μια γνωριμία με τη θεολογική ποίηση που ζει αιώνες τώρα και συνεχίζει να συγκινεί κάθε καρδιά.

📄 Κατέβασε το αρχείο σε PDF

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

Άνοιξε την παρουσίαση σε νέα καρτέλα

ΟΙ ΦΘΟΓΓΟΙ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

📥 Κατέβασμα αρχείου (.ppt / .pdf)

Μαθαίνουμε για τη Βυζαντινή Μουσική!  Η Βυζαντινή μουσική είναι η ιερή μουσική της Ορθόδοξης Εκκλησίας — μια παράδοση αιώνων που συνδέει την προσευχή με τη μελωδία. Μέσα από το παρακάτω βίντεο θα γνωρίσουμε τα βασικά στοιχεία της, θα ανακαλύψουμε τους ήχους, τους ψαλμούς και τον τρόπο που η μουσική αυτή εκφράζει την πίστη, τη χαρά και τη συγκίνηση του ανθρώπου μπροστά στο Θεό. Μελωδίες που ταξιδεύουν την ψυχή και διατηρούν ζωντανό το βυζαντινό μας πολιτισμό και όχι μόνο!

 

 Στο παρακάτω βίντεο θα γνωρίσουμε τους φθόγγους της Βυζαντινής Μουσικής!

ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΠΟΣΟΤΗΤΑΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

ΡΩΜΑΝΟΣ Ο ΜΕΛΩΔΟΣ

ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ ΔΕΣΠΟΙΝΑ

Ο υπέροχος ύμνος «Ἁγνή Παρθένε Δέσποινα» γράφτηκε από τον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως (1846–1920). Ο ίδιος συνέθεσε τους στίχους του ύμνου, οι οποίοι είναι ποίημα αφιερωμένο στην Παναγία.  Η μελωδία που γνωρίζουμε σήμερα είναι παραδοσιακή αγιορείτικη, βασισμένη στη βυζαντινή μουσική παράδοση, και διαδόθηκε ιδιαίτερα μέσα από τις ψαλμωδίες των μοναχών του Ιερού Κελλίου των Δανιηλαίων στο Άγιον Όρος. Ο ύμνος είναι γνωστός για την πνευματική του γλυκύτητα και τη βαθιά του ευλάβεια προς την Παναγία

«Θεολογία του Δρόμου»

Το τραγούδι «Θεολογία του Δρόμου» του John Wu είναι ένα σύγχρονο ραπ κομμάτι με θεολογικό περιεχόμενο, που εκφράζει την πίστη και την αναζήτηση του Θεού μέσα στην καθημερινότητα, τον πόνο και την κοινωνική αδικία. Ο καλλιτέχνης, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των νέων και τον ρυθμό του δρόμου, μεταφέρει με αυθεντικότητα παρόμοια υπαρξιακά και πνευματικά ερωτήματα που συναντούμε στην εκκλησιαστική ποίηση και υμνογραφία. Όπως οι βυζαντινοί υμνογράφοι — από τον Ρωμανό τον Μελωδό μέχρι τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό — έγραψαν ύμνους που έντυσαν με μελωδία την προσευχή και την ελπίδα του ανθρώπου, έτσι και το ραπ του John Wu λειτουργεί ως μια «προσευχή του δρόμου», μια σύγχρονη μορφή υμνολογίας που φέρνει τη θεολογία κοντά στον άνθρωπο του σήμερα. Μέσα από τους στίχους του, η θεολογία γίνεται βίωμα, διάλογος και έκφραση· μια συνέχεια της βυζαντινής παράδοσης με μέσα και λόγο της εποχής μας.

Λίγα λόγια για τον καλλιτέχνη

Ο John Wu είναι ένας σύγχρονος Έλληνας – Κινέζος – Κύπριος ράπερ, γνωστός για το ιδιαίτερο ύφος του που συνδυάζει τη ραπ κουλτούρα με θεολογικό και φιλοσοφικό προβληματισμό. Με σπουδές στη θεολογία και βαθιά γνώση της ορθόδοξης παράδοσης, χρησιμοποιεί τη μουσική ως μέσο διαλόγου ανάμεσα στην πίστη και την πραγματικότητα του δρόμου. Το τραγούδι του «Θεολογία του Δρόμου» αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της προσέγγισης: μέσα από έντονο ρυθμό και ειλικρινή στίχο, ο καλλιτέχνης δίνει φωνή σε υπαρξιακά ερωτήματα, κοινωνικές ανισότητες και την ανάγκη για ελπίδα και πίστη στον Θεό. 

Ο John Wu εκπροσωπεί μια νέα γενιά δημιουργών που αναζητούν τρόπους να εκφράσουν τη θεολογία μέσα στους δρόμους, στα ακουστικά και στις καρδιές των νέων, φέρνοντας τη γλώσσα της Εκκλησίας κοντά στη γλώσσα της εποχής μας.

Στο βίντεο «Living Home», βλέπουμε με γλυκόπικρο τρόπο έναν γιο που, παρότι ο πατέρας του τον στέλνει στον κόσμο, επιστρέφει διαρκώς στο πατρικό σπίτι. Κάθε επιστροφή και πιο περίεργη, κάθε βήμα του και μια αποφυγή του αναπόφευκτου: της ενηλικίωσης και της ανάληψης της προσωπικής του ευθύνης.

Η εικόνα αυτή, που αποτυπώνει έντονα τη θεωρία της προσκόλλησης του Bowlby, μπορεί να ιδωθεί και μέσα από το πρίσμα της εκκλησιαστικής μας παράδοσης: η οικογένεια ως μήτρα αγάπης, αλλά και ως πύλη εξόδου προς τον κόσμο. Οι γονείς είναι οι πρώτοι που αποκαλύπτουν στο παιδί τι σημαίνει να αγαπάς, να σε φροντίζουν, να είσαι ασφαλής. Όμως, αν η αγάπη αυτή κρατά το παιδί δέσμιο, τότε δεν είναι πλέον αγάπη, αλλά φόβος μεταμφιεσμένος σε φροντίδα.

Όπως λέει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος:

«Όποιος αγαπά με φόβο μην χάσει, δεν αγαπά με ελευθερία».

Η υπερπροστασία των γονιών, πολλές φορές, δεν πηγάζει από το ενδιαφέρον, αλλά από την αδυναμία τους να εμπιστευτούν την ελευθερία του παιδιού. Έτσι, αντί να το ετοιμάζουν για έξοδο και κοινωνία, το κρατούν καθυλωμένο στην εξάρτηση – συναισθηματική, πρακτική, υπαρξιακή.

Κι όμως, η Εκκλησία δεν μας καλεί να μείνουμε προσκολλημένοι ούτε στην οικογένεια ούτε σε καμία ανθρώπινη ασφάλεια. Μας καλεί να αποκτήσουμε προσωπικό πρόσωπο, να γίνουμε πρόσωπα σχέσης, όχι φορείς εξαρτήσεων.
Το παιδί καλείται να μάθει να ζει όχι μόνο μέσα από τα μάτια της μητέρας του, αλλά μέσα από το δικό του βλέμμα, φωτισμένο από τον Χριστό, που είναι η αλήθεια και η ζωή.

Και όταν η ζωή ταράζει τη θαλπωρή μας, όπως συμβαίνει και στο τέλος του βίντεο, τότε αναδύεται το ερώτημα: ποιος είμαι πέρα από το σπίτι, πέρα από την οικογένεια, πέρα από το γνώριμο;
Αυτό είναι το μεγάλο πέρασμα προς την ενηλικίωση:
να μπορώ να αγαπώ το σπίτι μου, αλλά να μην είμαι αιχμάλωτός του. Να ευχαριστώ για όσα μου έδωσε, αλλά να περπατώ πια με τα δικά μου πόδια, με τη χάρη του Θεού.

Γιατί τελικά, όπως λέει ο Χριστός:

«Δια τούτο καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται…» (Ματθ. 19,5)

Η οικογένεια είναι η αρχή. Η ζωή είναι το προσκλητήριο.
Και ο Θεός είναι Εκείνος που περιμένει να Τον αναγνωρίσουμε ως πατέρα – όταν θα έχουμε πια μάθει να στεκόμαστε, να βαδίζουμε και να αγαπάμε με ελευθερία.

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

 Τι σχέση μπορεί να έχει η λατρεία με τη δική μου ζωή; Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί οι άνθρωποι συγκεντρώνονται σε ναούς, κάνουν το σταυρό τους, ψάλλουν, κοινωνούν, ανάβουν κεριά και θυμιατίζουν; Είναι απλά μια παράδοση που επαναλαμβάνεται ή κάτι βαθύτερο; Στην πρώτη μας ενότητα, βουτάμε στον συναρπαστικό κόσμο της χριστιανικής λατρείας. Ανακαλύπτουμε τι είναι λατρεία, ποια είναι τα χαρακτηριστικά της, πώς εκφράζεται στη ζωή της Εκκλησίας και — το πιο σημαντικό — τι σημασία έχει για εμάς σήμερα. Εδώ δεν θα διαβάσεις απλώς "θρησκευτικά"... Θα αναρωτηθείς, θα συγκινηθείς, θα προβληματιστείς. Γιατί η λατρεία δεν είναι κάτι "παλιό". Είναι κάτι ζωντανό, καθημερινό και προσωπικό. Έλα να το ανακαλύψουμε μαζί!

👉 Κατέβασε το αρχείο PDF

Γ. ΜΙΚΡΗ ΕΙΣΟΔΟΣ, ΤΡΙΣΑΓΙΟΣ ΥΜΝΟΣ, ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ, ΕΚΤΕΝΗΣ ΙΚΕΣΙΑ, ΔΕΗΣΕΙΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΚΑΤΗΧΟΥΜΕΝΩΝ. 

Εισερχόμαστε σε ένα από τα πιο σημαντικά λειτουργικά σημεία: τη Μικρή Είσοδο και όσα ακολουθούν.

Η Μικρή Είσοδος δεν είναι απλώς μια πομπή με το Ευαγγέλιο. Είναι η είσοδος του Χριστού στον κόσμο και στις καρδιές μας. Μας προσκαλεί να Τον ακολουθήσουμε και να γίνουμε ακροατές του Λόγου Του. Ο Τρισάγιος Ύμνος υψώνεται ως ύμνος αγιότητας, ενώ τα Αναγνώσματα από την Αγία Γραφή μάς φέρνουν σε άμεση επαφή με το μήνυμα του Ευαγγελίου. Οι Εκτενείς Δεήσεις και οι Δεήσεις υπέρ των Κατηχουμένων δείχνουν το καθολικό πνεύμα της Εκκλησίας: να προσεύχεται για όλους, να αγκαλιάζει τους πάντες, και να καλεί σε μετάνοια και συμμετοχή στο μυστήριο της σωτηρίας.

Μέσα από αυτή την ενότητα, θα κατανοήσουμε όχι μόνο το τελετουργικό πλαίσιο, αλλά και το βαθύ θεολογικό και πνευματικό νόημα των λόγων και των πράξεων της Εκκλησίας.

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

📥 Κατέβασε την παρουσίαση

Η Μικρή Είσοδος

Η Θεία Λειτουργία… σε κόμικ! 
Η Θεία Λειτουργία είναι η καρδιά της ορθόδοξης λατρείας.

Μέσα από ένα εκπαιδευτικό κόμικ που δημιουργήθηκε με αγάπη και φροντίδα για τους μαθητές, ταξιδεύουμε βήμα-βήμα στα κύρια στάδια της Θείας Λειτουργίας. Από τη Μεγάλη Συναπτή έως την Απόλυση, κάθε σκηνή αποτυπώνει με εικόνα και απλό λόγο τη βαθιά σημασία των ιερών στιγμών.

Το κόμικ αυτό μπορεί να αξιοποιηθεί στο μάθημα των Θρησκευτικών, στην κατήχηση ή και ως προσωπική πνευματική αφόρμηση.

Ας ανοίξουμε λοιπόν μια πολύχρωμη πόρτα στη λατρεία, που οδηγεί κατευθείαν… στην καρδιά της Εκκλησίας. 

 

Μονόπολη Χριστιανισμός και Θρησκεύματα (Πάτησε πάνω στο σύνδεσμο -τον τίτλο- και παίξε!)

Έτοιμοι για ένα συναρπαστικό θρησκειολογικό ταξίδι;

Καλώς ήρθες στη Μονόπολη: Χριστιανισμός και Θρησκεύματα!
Σε αυτό το μοναδικό εκπαιδευτικό παιχνίδι, δεν αγοράζεις ακίνητα… αλλά γνώσεις για τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου!

Από τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, μέχρι τον Ινδουισμό, τον Βουδισμό και φυσικά τον Χριστιανισμό, περιηγήσου, απάντησε σε ερωτήσεις και μάθε μέσα από το παιχνίδι!

Στόχος: να γεμίσεις γνώση, όχι χρήματα!
Κάθε σωστή απάντηση σε φέρνει πιο κοντά στη νίκη!

Πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος; Τι λένε η πίστη και η επιστήμη;

Μέσα από αυτό το ψηφιακό παιχνίδι, οι μαθητές καλούνται να ταξιδέψουν στο «χρονικό της Δημιουργίας», να ανακαλύψουν πώς κατανοεί η Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη τη δημιουργία του κόσμου, να ξεχωρίσουν μύθους από αλήθειες και να απαντήσουν στο ερώτημα:

Μπορούν η πίστη και η επιστήμη να συνυπάρξουν;

Ένα παιχνίδι γνώσεων, παρατηρητικότητας και σκέψης, βασισμένο στη Διδακτική Ενότητα της Β΄Λυκείου "Η δημιουργία του κόσμου". Καλή επιτυχία!

Μυστήριο στη Δημιουργία!Σώστε το χρονικό του κόσμου. 

 “Έρωτας – Σχέση – Οικογένεια: Μια Χριστιανική Προοπτική”

Ας δούμε τον π. Γεώργιο Σχοινά να φωτίζει τη διάσταση των ερωτικών σχέσεων και της οικογενειακής ζωής μέσα από την πίστη. Μια ομιλία γεμάτη σοφία, ρεαλισμό και πνευματικό βάθος — ιδανική για γονείς, εφήβους και όσους αναζητούν νόημα στις σχέσεις τους.